Tom Bowen και Ossie Rentsch

Το δώρο του Τom Bowen

O Τhomas Ambrose Bowen γεννήθηκε στις 18 Απριλίου 1916 ως το τρίτο παιδί και μοναδικός γιος του William και της Norah Bowen. Είχε δύο μεγαλύτερες αδερφές τη Norah και τη Beatrice και μια μικρότερη, την Agnes. Οι γονείς του είχαν ταξιδέψει στην Αυστραλία από το Wolverhampton της Αγγλίας γύρω στα 1910. Εγκαταστάθηκαν στο Brunswick, ένα προάστιο της Μελβούρνης στο οποίο πιθανότατα γεννήθηκε ο Tom.

Όταν ήταν νέος ήθελε να γίνει γιατρός. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και δεν σκόπευε να δώσει στα παιδιά του καλύτερη εκπαίδευση από αυτήν που χρειάζονταν για να βρουν μια εργασία. Έτσι, ο Tom είτε του άρεσε είτε όχι, τελειώνοντας το σχολείο έγινε ξυλουργός.

Παντρεύτηκε τη Jessie McLean το Σεπτέμβριο του 1941 και μαζί μετακόμισαν στο Geelong. Έκαναν τρία παιδιά: την Pam, τον Barry και την Heather. Όσο ήταν παντρεμένοι η γυναίκα του υπέφερε από άσθμα και συχνά νοσηλευόταν, μέχρι που ο Tom άρχισε να μαθαίνει πως να τη βοηθά να αποφορτίζει την πνευμονική συμφόρηση με κάποιους χειρισμούς. Η Jessie αποκόμισε μεγάλο όφελος και κατάφερε -χάρη στη μέθοδο του Tom- να μην νοσηλευτεί ξανά και να απαλλαγεί από τα φάρμακα που έπαιρνε.

Στα τέλη του 1930 με αρχές του 1940 ο Tom είχε οργανώσει μια λέσχη αγοριών για το Στρατό Σωτηρίας, όπου εκπαίδευε τα αγόρια στη γυμναστική. Του άρεσαν τα σπορ και ιδιαίτερα η κολύμβηση, η ποδηλασία και το κρίκετ και έπαιζε για την ομάδα κρίκετ του εργοστασίου τσιμέντου στο Geelong, όπου δούλευε ως ξυλουργός.

Όλοι σύντομα διαπίστωσαν πως είχε μια δική του μέθοδο να βοηθά όσους τραυματίζονταν. Και ενώ το πρωί δούλευε ως ξυλουργός, ξεκίνησε να δουλεύει τις νύχτες στο σπίτι του, βοηθώντας ανθρώπους με προβλήματα υγείας.

Ο Tom Bowen συνέχισε να βελτιώνει την τεχνική του μέχρι που στις αρχές του ’60 έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: να συνεχίσει να εργάζεται στο εργοστάσιο τσιμέντου ή να ξεκινήσει ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στη γυναίκα του δεν άρεσε το ρίσκο, ωστόσο ο Tom της ζήτησε να έχει πίστη. Έτσι άνοιξε ένα θεραπευτήριο στο σπίτι της Rene Horwood, η οποία τον βοηθούσε ως γραμματέας και μπορούσε να τον στηρίξει και να τον καθοδηγήσει επαγγελματικά, καθώς είχε μόλις πουλήσει τη δική της επιχείρηση.

Ξεκίνησε να βοηθά ανθρώπους με προβλήματα στη μέση, με άσθμα και με οργανικά προβλήματα πάσης φύσεως. Αυτή ήταν η αρχή της καριέρας του Tom Bowen, που κράτησε μια ολόκληρη ζωή, κατά την οποία ο Tom κέρδισε το σεβασμό όλων, εξαιτίας της ευφυΐας του να βοηθά ανθρώπους να θεραπευτούν.

Πολύ σύντομα χρειάστηκε να μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο θεραπευτήριο, καθώς ο κόσμος που ερχόταν να τον δει είχε αυξηθεί πολύ και σε μικρό χρονικό διάστημα αναγκάστηκε να μετακομίσει σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο στο νούμερο 283 της Latrobe Terrace, στο Geelong.

Δούλευε πολλές ώρες, ξεκινώντας λίγο πριν από τις 09.00 το πρωί, πήγαινε στο σπίτι για δύο ώρες το μεσημέρι και επέστρεφε στο θεραπευτήριο μέχρι αργά το βράδυ, θεραπεύοντας ανθρώπους από προβλήματα νοητικά, συναισθηματικά, μυοσκελετικά, αθλητικούς τραυματισμούς και αναπηρίες.

Υπολογίζεται ότι έβλεπε 14 ασθενείς την ώρα και χρειαζόταν περίπου 2-3 συνεδρίες για την αποκατάσταση της υγείας κάποιου.

Η μεγαλύτερη επιβράβευσή του ήταν ότι μπορούσε να κάνει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους!

Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή για ασθματικούς και εγκύους και συχνά έκανε επισκέψεις κατ’ οίκον μέσα στη νύχτα, για να ανακουφίσει κάποιον από ασθματική κρίση. Ωστόσο αυτοί οι ασθενείς δεν αποτελούσαν μεγάλο μέρος της πελατείας του.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της κόρης του Pam, ο πατέρας της ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος με όσους βρίσκονταν σε κατάσταση απελπισίας ή είχαν ανάπηρα παιδιά. Τα χρήματα δεν αποτελούσαν προτεραιότητα στη ζωή του, διαφορετικά θα μπορούσε να είχε κερδίσει πολλά σε αυτή τη φάση της καριέρας του. Ευτυχώς η Rene Horwood ήταν πάντα στο πλάι του και επαγρυπνούσε για τα οικονομικά του.

Κάθε Σάββατο το θεραπευτήριο του ήταν ανοιχτό για τους ανάπηρους, οι οποίοι δέχονταν δωρεάν θεραπεία. Σε αυτή την πράξη αγάπης είχε κοντά του δύο μαθητές του, τους Romney Smeeton και Kevin Ryan.

Το θεραπευτήριο έμενε ανοιχτό και κάθε Σάββατο βράδυ, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος ποδοσφαιριστής, καθώς ο Tom είχε σχέσεις με τις τοπικές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Επίσης είχε ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα. Οι θεραπευτικές ικανότητές του ήταν τόσο περιζήτητες που συχνά η οικογένειά του υπέφερε, ιδιαίτερα τις γιορτινές μέρες όπως τα Χριστούγεννα, όταν ο Tom έκανε επισκέψεις σε παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Παρόλο που δεν είχε κάνει τις απαραίτητες σπουδές για να εργαστεί στον τομέα της υγείας, κατόρθωσε να γίνει ένας λαμπρός θεραπευτής που έβλεπε περίπου 13.000 ασθενείς το χρόνο, σύμφωνα με μια μελέτη της κυβέρνησης της Βικτώρια για τους επαγγελματίες των συμπληρωματικών μεθόδων υγείας, η οποία έγινε το 1975.

Παρόλο που πολλοί άνθρωποι του ζήτησαν να τους εκπαιδεύσει στην τεχνική του, ο Tom επέλεξε μόνο έξι από αυτούς: Keith Davis, Nigel Love (?), Kevin Neave, Oswald Rentsch, Kevin Ryan και Romney Smeeton, οι οποίοι ονομάστηκαν «τα αγόρια του Tom». Όλοι τους τον είχαν ρωτήσει το ίδιο πράγμα: πως ανακάλυψε και τελειοποίησε αυτή την καταπληκτική τεχνική; Σε όλους ο Tom έδωσε την ίδια απάντηση:

Ήταν <<δώρο Θεού>>.

Το 1974 ο Βowen γνώρισε τον μασέρ Oswald Rentsch κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Συνεδρίου Υγείας στην Αδελαίδα της Αυστραλίας και τον προσκάλεσε στην κλινική του στο Geelong. Ο Βοwen δεν είχε σημειώσεις, πίνακες ή εγχειρίδια, αλλά ζήτησε από τον Ossie να καταγράψει τις ανακαλύψεις και το έργο του μετά το θάνατό του.

Η γυναίκα του Ossie, η Elaine, επίσης διδάχθηκε από τον Bowen και 2,5 χρόνια μετά ο Ossie και η Elaine άνοιξαν το δικό τους θεραπευτικό κέντρο στο Χάμιλτον στη Δυτική Βικτώρια, όπου άρχισαν να εφαρμόζουν αποκλειστικά τις μεθόδους του Tom Bowen.

Όταν αυτός πέθανε το 1982, οι Rentsch άρχισαν να δέχονται πιέσεις να διδάξουν την τεχνική, πράγμα που ξεκίνησε τελικά το 1986.

Από το 1992 έχουν παρουσιάσει διεθνώς την τεχνική σε 30.000 άτομα με τη βοήθεια 98 εκπαιδευτών, σε 30 διαφορετικές χώρες και με 18 σωματεία να πρόσκεινται στην Ακαδημία Bowen Αυστραλίας (ΒΤΑΑ).

Στο θεραπευτήριο του Tom Bowen στο Geelong βρισκόταν αναρτημένο σε περίοπτη θέση το παρακάτω ποίημα:

Περνάω μόνο μία φορά από αυτή τη ζωή
Έτσι επίτρεψέ μου να κάνω όσο καλό μπορώ
Να εκφράσω τη φιλία μου στους υνανθρώπους μου Τώρα.
Μη μου επιτρέψεις καμία καθυστέρηση ή παράβλεψη
Γιατί πιθανόν να μην περάσω από εδώ ξανά.